Francis Poulenc (1899-1963)

Parijzenaar geboren op 7 januari 1899 en overleden na een fatale hartaanval  op 30 januari 1963. In zijn jonge jaren was hij lid van de  Groupe des Six " de zes Parijse musici die zich om het wonderlijke muziekgenie  Eric Sati en het avantgardistische talent Jean Cocteau hadden geschaard. Darius Milhaud (1895-1974), Arthur Honneger (1892-1955) , Georges Auric (1899-1983) , Louis Durey (1888-1979) en Germaine Tailleferre (1892-1983) de enige vrouw in het gezelschap. Al spoedig echter ging ieder zijn eigen weg. Honneger en Milhaud naar wereldroem, Poulenc naar hoogachting en waardering van alle musici ter wereld. In het oordeel van volgende gedachte zal ook Poulenc zonder twijfel tot een leidende plaats stijgen. Voor alles was hij een meester van de kleine, lichte, elegante vorm, een spiritueel componist met veel gevoel voor persiflage en parodieën met een verbluffende handigheid in het toepassen van zuiver technische middelen. Maar er stak veel meer in hem zijn prachtige kamermuziek, bezielde koorwerken, zijn mystieke in diepten afdalende kerkmuziek, dat een van zijn biografen tot de slechts schijn paradoxale uitspraak kwam, dat Poulenc het midden hield tussen een kwajongen en een monnik. Tot zijn belangrijkste werken behoren twee theaterstukken. Zijn tweede volwaardige opera " Dialogues des Carmélites " die hij componeerde reeds in de herfst van zijn carrière , en de monoloog " La voix Humaine " op de aangrijpende tekst van Jean Cocteau (1889-1963), deze monolaag ging in première op 6 febtuari 1959 in Parijs de stad waar hij geboren is. De eerste opvoering werd vertolkt door zijn favorite sopraan die hij had ontdekt in 1945 Denise Duval (1921-2016), deze éénakter werd een werd een triomf en deze historische opname is verfilmd voor televisie.