Affiche van " The Bagger's Opera " 1728.

Opera van John Gay en Johann Christoph Pepusch. 

Zij creëerden de " Bedelopera " een nieuw soort muziektheater, ook de balladopera, zo genoemd naar de ballads of volksliedjes die dit werk kenmeren.

Inleiding.

Het succes van " The Beggar's opera " of bedlaarsopera (1728) was op meerdere manieren verweven met Händels carrière. Deze satirische opera nam de Italiaanse stijl die Händel aanhing op de korrel en droeg bij aan de ondergang van het genre. Door het succes van " The Beggar's Opera " werd theaterintendant John Rich (1682-1761) rijk en bouwde hij met dat geld het " Covent Garden Theater ", ironisch genoeg het theater dat later van de wederopstanding van Händel, zou worden, met zijn beste en weelderigste opera's " Ariodante " en  " Alcina " beiden in 1735.

Het kon de invloed   van de bedelaars zijn geweest die er voor zorgden dat Händels latere werk lichter en toegankelijker geworden is.

Het idee voor " The Beggar's Opera " was van Jonathan Swift (1667-1745) , auteur van het beroemde satirische Gulliver's Travels . In  1716 vroeg hij de dichter Alexander Popel (1688-1744) in een brief wat deze dacht van een pastorale die zich zou afspelen onder de dieven en hoeren van New Gate. Schrijver John Gay (1685-1732) die met beiden bevriend was, zette het idee om in een komedie. Het zou een groot succes worden. De muziek was van de oorspronkelijke Duitse  componist Johann Christoph Pepusch (1667-1752). Hij gebruikte hiervoor volksmelodietjes en creëerde zo een nieuw genre, de ballade-opera. De recitatieven waren vervangen door dialogen die de liederen met elkaar verbonden. Maar vooral de thematiek was nieuw voor die tijd. Vooral in de relatie tussen onderwereld figuren en aristocraten van respectievelijke burgers, wordt de sociale ongelijkheid aan de kaak gesteld.

In Gay's ogen was de maatschappij zedeloos geworden. Hij zette zich af tegen de overgecomponeerde, Italiaanse " Opera Seria ", die door Händel werden gecomponeerd met enorm succes bij de aristocratie. Met zijn Engelstalige " Bedelopera " pakte Gay het thema van de normvervaging aan op de gekarakteriseerde Italiaanse opera, die hij vervolgens een flinke klap toediende, waarvan de " Opera Seria " niet meer  zou herstellen.

Rolverdeling.                                   Cast BBC productie 1983.

Macheath, crimineel, gokker, oplichter en rokkenjager ------------------------------ Rocher Daltrey

Peachum, chef van de dievenbende ---------------------------------------------------- Stratforth Johns

Mrs. Peachum, Peachums partner ----------------------------------------------------- Patricia Routledge

Polly Peachym, hun dochter --------------------------------------------------------------------- Carol Hall

Lockit, corrupte gevangenis directeur ----------------------------------------------------- Peter Bayliss

Lucy Lockit, zijn dochter ------------------------------------------------------------------ Rosemary Ashe 

Beggar, de bedenker van de Beggar's opera (verteller) ---------------------------------- Bob Hoskins

Impressario die de Beggar's opera wil opvoeren ( verteller) --------------------- Graham Crowden

Filch, dief die bij de Peachums woont, ----------------------------------------------------- Garry Tubbs

Jenny Diver, hoer die Macheath veraadt ------------------------------------------------------- Isla Blair 

Tijd en plaats: begin van de 18 de eeuw te Newgate. 

Proloog.

Tijdens de proloog krijgt het verhaal vorm, we worden deelgenoot van het leven in een arm deel van Londen. Een schrijver die met een theatergroep van bedelaars werkt, bedankt de impresario dat die het stuk met zijn gezelschap wil uitvoeren de zogeheten " Beggar's Opera ". Hij heeft het geschreven ter gelegenheid van een bruiloft van twee balladezangers en het stuk is al een aantal keren op de planken gebracht van de grote zaal van St. Giles.

Bij de impresario, die volgens de mode van de 18 de eeuw een indrukwekkende mantel en een gepoederde pruik draagt, hebben we waarschijnlijk te maken met John Rich, een concurrent van Händel die met zijn producties van de " Beggar's Opera " de neergang van de Italiaanse Opera Seria inluidde.

De schrijver verzekert hem dat het een echte opera is, ook al kent dit werk een hoge mate van naturalisme en bevat het noch recitatief noch ouverture. De schrijver en de impresario spreken met elkaar , ze zingen niet. Zo bereiden ze het publiek er op voor dat deze opera oorspronkelijk geschreven is als een theaterstuk met muziek, vervolgens treden de acteurs aan om hun bedelaarsopera te presenteren.

Akt. 1

Polly houdt van Macheath.

Een kleine burgerlijke woning vol prulletjes, begin van de 18 de eeuw. In het midden zien we een werktafel met daarop een stapel boeken. Peachum, de baas van de dievenbende en zelf een heler loopt te klagen over de verdorvenheid van de medemens (lied: " Through all the employments of life ") . Maar aangezien Peachum zijn brood verdient met de slechtheid van de ander, heeft hij er natuurlijk geen belang bij de wereld te verbeteren, hij is er het deel van , zedenloos in het systeem en verdient hij er een goede duidt aan.

Met zijn hulpje Fich bespreekt Peachum de meest recente ontwikkeling. De bedelaar bestudeert een lijst met namen en daden van zijn bende, die bestaat uit veroordeelden, mannen die weinig anders rest dan de galg. Het gesprek gaat vooral over welk bende lid voor de rechter moet verschijnen en wie met smeergeld uit de gevangenis kan worden gehaald. Peachum en Filch hebben het ook nog over vrouwen. Wanneer vrouwen in de problemen raken, helpen Peachum hen maar al te graag, hoewel het schone geslacht heus niet beter is dan de mannelijke.

Mrs. Peachum verschijnt en toont haar man een ring die een dief haar heeft geschonken. Nooit eerder hadden we zo'n goede, moedige bende, en geen moordenaar er bij, meldt ze tevreden. Peachum begrijpt niet wat ze tegen moordenaars heeft, soms zijn dat hoge, beschaafde heren. 

Vanavond zal hoofdman Macheath zijn opwachting maken om met mrs. Peachum en dochter Polly naar de Quadrille te gaan. Macheath verkeert momenteel in geldproblemen, maar gokt in het gezelschap van Lords en gentlemens. Polly is verliefd op hem. Haar ouders zijn niet echt enthousiast, niet omdat Macheath een schurk is maar omdat ware liefde in hun milieu gelijkstaat met domheid ( volkslied: " If love the virgin's heart invode ") .

Filch brengt een buit, onder andere een onvergulde  tabaksdoos. Mrs Peachum flirt schaamteloos met de zakkenroller, die zijn onder haar hoede heeft genomen. Ze begint hem uit te horen, speelt er echt iets tussen Macheath en Polly ? Zij nodigt hem uit in haar kamer een likeurtje te komen drinken. Peachum en Polly komen nu binnen. Polly verzekert haar bezorgde vader dat ze weet wat ze doet. ( lied: " Virgins are like fair flower in its huster ") Ze weet hoe ze munt kan slaan uit haar relatie met Macheath 

Mrs.Peachum voegt zich bij hen. Ze valt bijna flauw, en  veraadt volkomen buiten zichzelf van woede, wat Filch haar net heeft vertelt; dat Polly en Macheath stiekem zijn getrouwd ! Ze valt bijna flauw, en moet met twee glazen likeur weer worden gekalmeerd. Polly's ouders zijn woedend, ze wil zeker de rijken na-apen ?  Zou het hen ook zo goed zijn vergaan als zij getrouwd waren geweest ? Peachum dreigt verbitterd dat Macheath uit de geldzorgen moet zien te komen, of moet sterven. In beide gevallen zal Polly er alleen maar op vooruitgaan. maar voor elke vrouw is, aldus pa een dode echtgenoot de beste echtgenoot. Polly heeft maar één weerwoord op al die bittere verwijten, ze houdt van hem.

Uiteindelijk accepteren haar ouders dat gedane zaken geen terugkeer kennen, zeker wanneer Peachum laat doorschemeren dat hij Macheaths problemen misschien wel kan oplossen. Polly is opgelucht " zo komt er een einde aan mijn ellende" . De cynische commentaar van haar moeder is " en dat uit de mond van een pas gehuwde " ? Wanneer de ouders weer alleen zijn, verkondigt Mrs. Peachum haar moraal: " Als het nu maar alleen een verhouding was....., maar een huwelijk dat het zo erg maakt. Peachum kalmeert haar, " geld wast elk mispuntje weg ". Wanneer Polly terug keert; legt Peachum zijn plannetje uit. Polly moet een rijke weduwe worden door zich eerst te verzekeren van Macheaths rijkdommen en hem vervolgens, als hij weer voor de rechter staat, verraden. Polly huilt, ze kan niet zonder Macheath. Daarop beslissen de ouders  hem zelf maar te verraden. Macheath betreedt het huis en de pas gehuwden omarmen elkaar teder en liefdevol (liefdesduet: " Over the hills and far eway ") Polly drukt hem op het hart er vandoor te gaan, omdat haar vader achter hem aanzit. Macheath weigert aanvankelijk te vluchten, maar laat zich uiteindelijk door haar overtuigen. De scéne eindigt met een hartstochtelijke kus.

Basistekst naar " Opera Collectie " DeAGOSTINI

Roger Dalttrey als Macheath in de Beggar's Opera productie van de BBC voor televisie 1983.

Een goklokaal vol schurken. De stemming is opperbest, de mannen kletsen over het lot van andere slappelingen die in de armen van het gerecht zijn beland. Niemand lijkt erg aangedaan door de verhalen, ze verheugen zich er vooral op dat zij zelf de dans hebben weten te ontspringen. Door de toon van de verhalen zou je bijna denken dat hier enkel mannen van eer aanwezig zijn, geen van hen zou ooit een vriend verraden, als het om diefstal gaat, ze houden heel eenvoudige principes aan. Waarom zou je niet dat wegnemen wat iemand toch niet kan gebruiken. Hun filosofietjes monden uit in een drinklied, op de wijn en de vrouwen. Plotseling is het stil, Macheath is binnengekomen. In vergelijking met zijn verlopen drinkebroeders ziet hij eruit als een heer , zeker in zijn mooie rode mantel. Het is direct duidelijk dat zijn positie tussen de schurken omstreden is en dat hij vijanden heeft. Macheath vertelt dat Peachum hem heeft verraden, maar hij benadrukt dat hij chef niet wil straffen omdat de bende hem nodig heeft, gelijk hoeren hun pooier. Maar de anderen moeten Peachum wel vertellen  dat hij de bende verlaat. Ze kunnen elkaar op een geheime plek blijven ontmoeten, en over een week zal hij zich weer verzoenen met Peachum. De schurkengroep breekt op, het is tijd om een koets te overvallen.

Macheath blijft alleen achter en bezingt zijn liefde voor vrouwen. Eén is voor hem niet genoeg. Hij voelt bijna medelijden met Polly, omdat ze zo verliefd op hem is. Er komt nu een hele schare hoeren binnen. Macheath neemt elk van hen in zijn armen, uitgelaten, en de dames zijn duidelijk dol op hem, de charmeur. Met de ene rolt hij weldra over de grond, met de andere voert hij een serieus gesprek. Dan gaat een van de hoeren, Jenny Diver, die de hele tijd de dame heeft gespeeld, op zijn schoot zitten. Ze heeft een groot litteken in haar nek, ze lijkt een wurgpoging overleefd te hebben. Ze betovert Macheath met een smachtend lied en verkondigt vervolgens luidkeels dat gokkers en advocaten stuk voor stuk oplichters zijn. Een dappere man zet niets anders dan zijn leven op het spel. Met de woorden " dit  hier is voor een man van eer ", en reikt hem een pistool aan. maar wanneer Macheath haar kust, voelt hij de loop van een ander pistool in zijn nek. Peachum is met de politie gekomen  om hem te laten arresteren.

De meiden hebben Macheath in de val gelokt. Met neerbuigend, " hoeren !" , gooit hij geld op tafel. Meneer wordt in Newgate ondergebracht, hoont Peachum, voor het geval de dames een bezoekje willen brengen. Peachum laat bij vertrek een geldzak in Jenny's hand vallen. Wanneer de andere dames hun aandeel opeisen, zwaait ze met haar pistool en verlaat de tent. 

In de Newgate-gevangenis. Voor een handje vol guineas weet Macheath een nog enigszins dragelijke behandeling te kopen. Zijn enkels worden geketend. Hij denkt na over zijn lot. En over de vrouwen, die een man in het ongeluk storten. Zo komen we te weten dat hij, hoewel hij met Polly is getrouwd, ook een andere vrouw heeft beloofd te trouwen. Het is Lucy Lockit, die woedend en met duidelijke zichtbare zwangere buik, komt binnengestormd. Dat jij nu moet lijden is mijn enige troost. Macheath probeert de zwangere vrouw te kalmeren en beweert zelfs dat hij helemaal niet met Polly getrouwd is. Hij belooft echt binnenkort met Lucy te trouwen. Peachum overlegt een samenzwering met de gevangenisdirecteur Lockit, Lucy's vader, die een verlopen indruk maakt. De mannen werken in de regel samen, de regering betaalt voor elke gehangene, Peachum voor elk bendelid dat wordt vrijgelaten zodat de gevangenis directeur er dan ook aan verdient. De twee betalen bovendien smeergeld aan verklikkers. Nu blijkt dat Peachum ook een politie-informant is, daardoor kon hij voorheen zelf de arrestatie van Macheath leiden. De twee klagen dat het politieke systeem dergelijke toestanden, mogelijk maakt.  Opnieuw wordt duidelijk dat niet de wet en recht misdadigers aan de galg brengen, maar corruptie en afpersing. Mensen als Peachum en Lockit stoort dat niet, zij beschouwen zichzelf als mannen van eer.

Lucy bezoekt haar vader. Hij vindt, net als Peachum, dat een dode echtgenoot de beste echtgenoot is. Maar Lucy houdt van Macheath en kan niet bij hem wegblijven. Macheath hoopt de oude man te kunnen omkopen, hij laat immers zo vaak gevangenen vrij voor een beetje geld. Net op het moment dat Lucy Macheath verzekert dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, komt Polly binnen gestormd om haar " lieve man " te spreken. Het komt tot een felle ruzie tussen hem en de beide vrouwen. Macheath bestrijdt dat hij met Polly is getrouwd, en de beide vrouwen staan als kemphanen tegenover elkaar. Peachum leidt zijn woedende dochter naar buiten, nadat die een ontroerend liefdeslied voor hem heeft gezongen. Macheath verzekert Lucy opnieuw dat Polly liegt. Als hij met Polly getrouwd zou zijn, had peachum hem toch niet uitgeleverd ? Of wel soms ? Hij weet haar  te overtuigen de sleutel van zijn  cel van haar vader te ontvreemden, en heeft een wel heel mooi argument gevonden, zo dankt hij zijn leven voortaan aan haar ......

Basistekst naar " Opera Collectie " DeAGOSTINI. 

" The Beggar's Opera " van John Gay.

Gevangenis directeur Lockit is woedend, Lucy heeft Macheath geholpen te ontsnappen. Nu wil hij weten of ze daar toch niet flink geld heeft weten uit te slaan, maar zo zit Lucy niet in elkaar. Ze klaagt dat ze in een café is opgegroeid en zich altijd door al die vieze kerels moet laten kussen. dan is het toch geen wonder dat ze valt voor een man als Macheath, die oprecht teder en lief voor haar is. Maar dan bekent ze opeens , Macheath heeft tegen haar gelogen, en nu kan hij met zijn echte vrouw, Polly, van zijn vrijheid genieten. Lockit stuurt haar weg en zint op een plannetje hoe hij Macheaths schuilplaats aan Peachum kan ontlokken. 

In het rovershol gooit Macheath een geldbeugel op de biljarttafel om te voorkomen dat zijn kompanen hem verraden. Hij heeft ook nog een tip, vandaag wordt in Marylebone gegokt, een mooie gelegenheid dus om mensen te beroven die met zakken vol geld naar huis gaan. Lockit bekijkt in Peachums woning diens boekhouding. Peachum houdt namelijk al zijn duistere transacties nauwgezet bij. Lockit, die eigenlijk is gekomen om Peachum uit te horen bereikt  zij doel helaas niet, want Peachum is stom dronken.

Helen en hoerenmadame Mrs. Trapes, een vrouw die in de liefde en bij het drinken haar mannetje staat, maakt haar opwachting en beklaagt zich over de slecht lopende zaken. Terloops vertelt ze dat een van haar dames is gesignaleerd in het gezelschap van Macheath. Dat is het nieuwtje waar  Lockit zit op te wachten. Als dank voor haar informatie krijgt Mrs. Trapes een cadeautje van hem, een gestolen nachtjapon. 

In de Newgate-gevangenis. Lucy is buiten zichzelf van jaloezie, woede, liefde en angst( lied: " i'm like a skiff on the ocean "). Ze wil wraak ! Ze wil rattengif in een glas gin strooien en dat aan Polly geven. Haar dood zal weinig argwaan wekken, er gaan zo veel dood aan gin. Wanneer Polly arriveert, verontschuldigt Lucy zich bij haar voor haar woede aanval een dag eerder. De beide vrouwen doen hun beklag over de mannen, en het komt bijna tot een zusterlijk tafereel. Maar dan biedt Lucy zoals gepland Polly een glas gin aan. Polly vermoedt echter dat ze iets in haar schild voert en weigert te drinken. Dan wordt een geketende Macheath binnen gebracht. De vrouwen werpen zich aan zijn voeten. Polly smeekt haar vader de bewijzen tegen Macheath te vernietigen, terwijl Lucy haar vader hetzelfde vraagt. De liefdesverklaringen van de beide vrouwen stijgen in hun ontroerende innigheid ver boven de moraal van de overige personen uit. Zelfs Macheaht is geraakt, zij het slechts kort. Lockit en Peachum nemen Macheath weer beet en maken duidelijk dat hem slechts de galg wacht, als ze hem zouden laten lopen, zijn ze zelf de pineut. Macheath lijkt zijn lot te aanvaarden, maar het volgende moment ligt hij op zijn  brits te weeklagen. Hij wordt overmand door tegenstrijdige gevoelens. Macheath krijgt bezoek van zijn twee kompanen. Hij smeekt hen zich te wreken op Lockit en Paechum. Als een man van eer overhandigt hij de een zijn hoed en benoemt hem tot zijn opvolger. Wanneer Polly en Lucy zijn cel betreden adviseert hij hen te emigreren naar de West-Indische eilanden en daar een echtgenoot te zoeken. De drie zingen een droevig trio, en wanneer de doodsklokken  weerklinken, zetten alle gevangenen het refrein in. 

Plotseling willen vier vrouwen worden binnen gelaten, ze lopen op Macheath af, allen op hun arm een baby, stuk voor stuk van Macheath. Zwijgend verlaat hij de ruimte, op weg naar de galg. Het schavot bevindt zich naast een armoedig Londens huis. Nu is de vertelling rond, terwijl Macheath op de achtergrond naar de galg wordt geleid, bespreken terug de impressario en de Beggar-schrijver of een opera zo wel kan eindigen? De schrijver pleit voor realisme, de impresario voor een happy end. De schrijver laat zich overtuigen en zorgt ervoor dat de beul een teken krijgt om Macheath  te sparen. De schrijver licht toe: " Als het stuk gebleven was zoals het was, dan had het de boodschap uitgedragen dat de armen net zo schandelijk zijn als de rijken, maar er voor gestraft worden. De beul duwt Macheath  voorover , maar het touw breekt. terwijl de aftiteling start zien we hoe alle personages in een dans nader tot elkaar komen.

 Basistekst naar " Opera Collectie " DeAGOSTINI.

De muziek voor Gay's opera werd samengesteld door Graham Christoph Pepusch, componist en kapelmeester van het Londense " Lincoln's Inn Fields Theatre ". Het bestond uit korte nummers, veelal bekende volksliedjes en meezingers, maar ook melodieën van beroemde componisten, zoals de kruisvaardersmars uit Händels opera " Rinaldo " in de tweede akte en Henry Purcell's aria " Virgins are like fair flower ... in het eerste bedrijf. Die werden dan meestal als een parodie opgediend en voorzien van een nieuwe tekst.

" The Beggar's Opera " ging op 24 januari 1728 in wereldpremière in het Londense " Lincoln Inn Fields Theater " dat werd geleid door intedant John Rich. De opera groeide uit tot een enorme publiekstrekker Gay en Pepusch legden met dit stuk  de basis voor een nieuwe vorm van muziektheater, de " ballad-opera ". Algemeen wordt dit werk ook gezien als een voorloper van de 19de eeuwse veristische werken, later de basis voor de ontwikkeling van de operettes in begin van de 20ste eeuw en ook als voorloper van de moderne musicals. Terwijl de Italiaanse opera zich op het elitaire publiek richtte, bereikte de ballad opera juist toeschouwers die anders niet naar de opera of het theater zouden gaan, en dit leverde een groot bereik op, dat zou gaan leiden tot een massa medium van in de eerste helft van de 19 de eeuw. Opera  zou in 1830 zelfs aan de basis liggen van de Brabantse revolutie die in 1831 zou leiden tot de Belgische staat.

" The Beggar's Opera " werd maar liefst 62 keer na elkaar opgevoerd wat voor die tijd (1728) indrukwekkend was. De Engelsen grapten graag dat de opera " Gay rich and Rich gay had gemaakt( rijk en vrolijk). Veel operabezoekers keerden na dit werk de klassieke Italiaanse opera de rug toe, ook al preekte de bisschop van Canterburry tegen de Beggar's Opera, omdat die door zijn bandeloze personages de deugdzaamheid van de jongeren in gevaar zou brengen.

" The Beggar's Opera in de moderne tijd.

The Beggar's Opera is eerder een toneelstuk met muziek, dan een opera. Dit gegeven biedt de vertolkers veel vrijheid. De orkestratie van de talrijke korte liederen is enkel in de vorm van een basso continio bewaard gebleven( dit werk is wel 292 jaar oud). Uitsluitend de ouverture (proloog) is als vierstemmig stuk helemaal uitgewerkt. De productie voor de Britse televisie BBC in 1983 is geschreven door Sir John Eliot Gardener dirigent, en Jeremy Borlow specialist op gebied van historische dansmuziek. Zij schreven samen nieuwe arrangementen. Regisseur Jonathan Miller liet zich inspireren door etsen van William Hogarth die ook het origineel van Gay beïnvloed zou hebben. Net als Pepusch en Gay voor hun wereldpremière kozen Gardener en Miller ervoor geen gebruik van operazangers te maken, maar de hoofdrollen te bezetten door gewone zangers en doorwinterde acteurs, zoals Bob Hoskinn, Patricia Routledge en Roger Daltrey lead zanger van de beroemde Britse rockband " The Who ". de afstandelijke kilheid van zijn interpretatie past niet alleen perfect bij zijn rol, maar plaatst het stuk ook in de schaduwzone tussen ' lage ' en ' hoge ' cultuur, precies waar het thuis hoort.

The English Baroque Solists.

Gardiner stond hier aan het hoofd van " The English Baroque Solists " een ensemble dat hij in 1978 zelf oprichtte. Het ensemble is sindsdien uitgegroeid tot een van de beste kamerorkesten op het gebied van de zogeheten authentieke uitvoeringspraktijken. Garner is geboren in 1943. In 1964 richtte hij het Monteverdi choir op. In 1968 volgde een Monteverdi Orchestra waaruit later de " The English Baroque Solist " onstond. Het ensemble speelt op historische instrumenten en is veelvuldig te gast in alle grote operahuizen, concertzalen en festivals over de ganse wereld. 

In 1990 begonnen de solist een groot, zes jaar durend project, waarbij ze alle zeven opera's van Monteverdi speelden, met hun fameuze Londense " Zauberflöte " als hoogtepunt. In 2000 ter gelegenheid van de 250ste sterfdag van Johann Sebastian Bach, voerde het orkest met het " Monteverdi Choir " alle 198 cantaten van de grote componist op, en wel op de daarvoor bedachte zon- en feestdagen, meer dan 60 Europese kerken vormden daarvoor het decor.

Basistekst naar " Opera Collectie " DeAGOSTINI. 

Cinégrafie.

Er zijn wel veel losse fragmenten te beluisteren en video's te vinden op Youtube,  ik heb maar twee complete opnames gevonden die op DVD te verkrijgen zijn. Ondanks dat een zeer populair theaterwerk is in de UK.

1) 1953 een operafilm onder Peter Brook met Laurence Olivier, Hugh Griffith, Gerge Rose, Duart Burge, Dorothy Tatun, George Devin, Mary Clare, Daphne Anderson. op TMC Movie op DVD.

2) 1983 onder Eliot Gardiner met Roger Daltrey, Stadford Johns, Patricia Routledge, Carol Hall, Bob Hoskins, Rosemary Ashe en Pete Bayliss op DVD  62 Opera Collettion DeAGOSTINI.