Gilbert Bécaud (1927-2001)

Gilbert Bécaud geboren te Toulon op 24 oktober 1927 en overleden te Parijs op 18 december 2001, was een Franse zanger, componist en  acteur. Zijn bijnaam " Monsieur 100.000 volt " dankt hij aan zijn ernergieke optredens. Zijn bekendste song was bij ons " Nathalie " in 1964 een liefdeslied waarin ook de hoop uitgesproken wordt dat tijdens de koude oorlog ontstane ideologische muren tussen het Oosten en het Westen zouden afgebroken worden. In Amerika is zijn song " Et maintenant " van 1961 in de Engelse versie " What now my love " zéér bekend geworden.

Zijn leven.

Hij werd geboren te Toulon als François Silly, en leerde al vroeg piano spelen. Hij ging naar het conservatorium in Nice. In 1942 ging hij van school en sluit zich aan bij het Franse verzet tijdens de tweede wereldoorlog . In 1948 begon hij liedjes te schrijven en na de ontmoeting met Maurice Vidalin , die hem enorm inspireerde, begon hij te schrijven  voor Marie Bizet en vormde hij samen met Viladin een succesrijk trio, waar hij de pianist was, hun samenwerking duurde tot 1950. 

Toen hij op toer ging als pianist met Jacques Pills ontmoette hij Edit Piaf en onder haar invloed begon hij te zingen in 1953 vooral zijn eigen songs. Een jaar later  trad hij op met zijn eigen liedjes " Les croix", " La corrida ", Le jour ou La pluie viendra ", werden op slag hits. De ene song na de andere volgde. Hij begon in die periode ook te acteren in 1956 met " Le Pays d'ou je viens ". In 1960 won hij " Le Grand Prix du Disque ". Hij zou over zijn ganse carrière meer dan 1000 songs uitbrengen . In 1960 componeerde hij ook een kerstcantate " L'enfant à l'etoile ". In het zelfde jaar zou het liedje " Let it be me " een hit worden voor de Everly Brothers dit was de vertaling van zijn song " Je t'appartiens " later zou Bob Dylan, Nina Simonne, Elvis Presley, Willi Nelson, Jerry Butler, Tony Sandler en James Brown dit ook uitbrengen vanaf dan creëerde hij de ene wereldhit na de andere. In 1961 " Et maintenant ", " Tu le regretteras ", "Mademoiselle Lise " , " Je partinai ", " L'important c'est la rose ", " Les Cloches " enz... Ondertussen componeerde hij ook zijn meesterwerk zijn  enige " L'Opera d'Aran " die in 1962 in première ging aan het " Théâtre des Champs Elysées " en nu nog in de 21ste eeuw nog heel populair  en in alle grote Franse operahuizen op het podium komt. Hij zou nog samen met Pierre Grosz en Neil Diamond een Broadwaymusical schrijven " Madame Rose " die in 1883 voor het eerst Amerika veroverde.

In 1973 last hij een tijdelijke rustperiode in, en in 1974 werd hij in Frankrijk benoemd tot " Ridder in het Franse Legioen van eer ". Bécaud kon het zingen niet missen en ging opnieuw optreden, vooral in de Olympia te Parijs hij zou er uiteindelijk 33 concerten vertolken. De Olympia werd grondig gerenoveerd en Gilbert Bécaud kreeg de eer het openingsconcert te brengen in 1997.

In de jaren negentig van vorige eeuw deed hij het wat rustiger aan, alhoewel hij steeds nieuwe albums bleef uitbrengen waarin hij een beschouwing gaf over zijn  ganse carrière met het album " Une vie comme un roman ". Op het laatste album staan een reeks met heel persoonlijke nummers, waaruit  duidelijk blijkt dat hij ziek werd en uiteindelijk zou overlijden aan kanker.

Hij overleed op zijn woonboot op de Seine te Parijs op 18 december 2001. Hij werd begraven op de beroemde Parijse begraafplaats Père-Lachaise. Zijn zoon Gaya zorgde er voor dat in 2002 nog een nieuw CD verscheen, met liedjes uit zijn ziekte periode.

Bécaud en de liefde.

Gilbert Bécaud was een man die zijn privé-leven altijd streng gescheiden heeft weten te houden van zijn zangcarrière. Maar toen hij 51 werd lichtte hij wel het tipje van de sluier op. En vertelde toen in een interview vrijuit over zijn  " drie vrouwen " . Eerst was Bécaud getrouwd met " Kiki " die schonk hem twee zonen Gaya en Gilbert en zes jaar later een dochter Anna. Hij leerde zijn tweede vrouw Janet Woolacott kennen . Zij was gescheiden van Claude François en schonk hem een tweede dochter Jennifer. Maar in 1976 hertrouwde hij met Kitty St.John die hem ook een dochter Emily schonk zij bleven samen tot aan zijn dood.

Bij de vraag of die drie huwelijken problemen opleverde antwoordde hij . "  Neen "! In elk van mijn kinderen herken ik hun moeder, en dan moet ik terug denken aan de gelukkige jaren die ze mij hebben geschonken, met Anna, Jennifer en Emily heb ik dus niet alleen drie dochters maar ook drie mooie vrouwen om me heen en ik kan  het met alle zes  goed  vinden " .

Zijn werken.

Van 1953 tot 1999 - 23 studio albums met meer dan 500 songs.

Van 1955 tot 2002  - 15 verschillende live albums van Olympia concerten.

van 1957 tot 2013  - 4 albums met rariteiten.

1950s acht singels.

1960s negen singels. 

1970s vier singels.

1980s drie singels.

Internationale songs.

1955 : " Je t'appertiens " / " Let it be me ".

1957: " Le jour ou la plui viendra " / " The day the rains came ".

1961: " Et maintenant " / " What now my love ".

1966: " Seul sur son étoile " / " It must be him " .

1972: " Un peu d'amour et d'amitié " / " A little love and understanding ".

1979: " C'est en septembre " / " September morn ".

Cinégrafie.

Tussen 1953 en 1995 maakte hij als acteur 8 films.

1953: Boum sur Paris.

1956: The Country.

1957: Casino de Paris.

1959: Croquemitoufle . 

1960: In 80 takten um die welt.

1962: Girl on the road.

1973: Un homme libre.

1995: navarro as Sarkis.

Zijn klassieke composities.

1960: " L'Enfant à L'Etoile " - Kertcantate.

1962 : " L'Opera d'Aran " - Opera in twee akten.

1965: " concerto pour piano ".

1972: " La Répétition ".

1976: " Heureux comme un poisson dans l'eau.

1986: " Madame Roza " musical.

1992:  herwerking van zijn opera " L'Opera d'Aran " + de productie van een live opname van zijn opera waar hij zelf de rol van Mickey vertolkte in  1966.